Mijn paard ? Verzuurd ?

Acidose – verzuring

De oorzaak van vele aandoeningen

“Voorkomen is beter dan genezen”, dit meent iedereen en iedereen denkt ook zo te handelen.

De voeding voor onze dieren is, volgens de informatie van de fabrikant, optimaal qua samenstelling en bereiding. De verzorging en medicatie zijn nooit beter geweest. Is het mogelijk nog iets te verbeteren ?
Waarom zien we dan een continue vermeerdering van het aantal zieke dieren en waarom zijn alle veeartspraktijken steeds overvol ?

Een klein verhaal : honderden jaren geleden stierven op de schepen waarmee vanuit Europa de wereld werd ontdekt ongeveer twee derden van de zeelieden, meestal ten gevolge van scheurbuik.
Dit is een verschrikkelijke ziekte die reeds in het oude Egypte bekend was.
De symptomen zijn vermoeidheid, slecht helende wonden, gevolgd door interne bloedingen, huid en gewrichtsontstekingen, diarree en bloedend tandvlees – waarna ook de tanden uitvallen. De meeste patiënten sterven uiteindelijk aan hartverlamming.

Het is een ziekte met vele facetten en een goudmijn voor artsen en apothekers want elk symptoom kan met alle mogelijke middelen en remedies worden bestreden. Soms helpt iets…en dan weer niet. Wie heeft er echt baat bij de echte oorzaken te vinden en deze ziekte te overwinnen ?

In het geval van scheurbuik werd de remedie in 1927 gevonden : vitamine C. Men kon vrijelijk onderzoeken  en er was een wens om de waarheid te achterhalen. Voor scheurbuik was het antwoord in feite heel simpel : vitaminegebrek. Nu is het zo dat met vitamine C weinig of geen geld te verdienen is want deze vitamine komt in vele planten en vruchten voor en is voor een spotprijs synthetisch aanmaakbaar.
Over scheurbuik wordt heden niet meer gesproken want deze ziekte is overwonnen. Dat is pech want ik vermoed dat er nog andere ziektes en symptomen zijn waarvan men de oorzaak niet echt wil achterhalen omdat de therapie zo goedkoop en eenvoudig is dat er geen winst mee te boeken is. Ik denk hier bijvoorbeeld aan acidose of verzuring.

Het zuur-base evenwicht

Het kenmerk van een zuur is de dissociatie (het uiteenvallen van moleculen in bestanddelen) in positieve geladen waterstofionen –H+ionen-(Kationen) en (negatief geladen) Anionen in een waterige oplossing.

Een base is een verbinding die in water opgelost wordt in negatief geladen Hydroxidionen – OH-ionen –(anionen) en in positief geladen Kationen. De metingen worden uitgedrukt in pH-waarden.
De pH waarde geeft de concentratie aan waterstofionen aan in een zuur of base. Het volstaat te weten dat 7 een neutrale waarde uitdrukt. Alles wat daaronder ligt is een zuur, alles met een waarde boven 7 is een base. Bij de apotheker kunt U meetstaafjes kopen waarmee onmiddellijk de pH waarde van urine kan worden gemeten. Ze tonen een gradatie boven en onder de neutrale waarde 7.

Elk lichaam is elektrisch geladen – alle stoffen zijn bijgevolg positief of negatief geladen. Deze stoffen moeten via het bloed alle cellen bereiken en vandaar weer terugkeren : aan- en afvoer.

Tussen zuren (positief geladen) en basen (negatief geladen) is een evenwichtige verhouding nodig  om de fysiologische processen normaal te laten verlopen. Een correcte zuur/base verhouding in de voeding en aangepaste lichaamsbeweging staat het lichaam toe deze correcte verhouding te behouden. Deze evenwichtige toestand noemen wij gezondheid. Een ziek organisme kan dan pas genezen wanneer het zuur-base evenwicht wordt hersteld.

Verzuring (acidose) bij paarden en honden ligt aan de bron van veel aandoeningen en symptomen waarmee dieren en hun eigenaars worden geconfronteerd. De lijst van aandoeningen lijkt eindeloos.

Het feit van levende wezens te aanzien als machines die naar believen kunnen worden gerepareerd maakt dat het fenomeen van verzuring als een enorme zakelijke opportuniteit wordt aanzien.
Voor elk symptoom – dat overigens als onafhankelijke aandoening wordt aanzien – bestaat er een meer of min passend heilmiddel dat naar verluid een oplossing zou kunnen bieden en dit vaak ook kortstondig doet. Een symptoom wordt geëlimineerd maar een ander duikt na korte tijd op. Vaak worden de problemen ook chronisch wat de eigenaar van het dier dan als het noodlot aanziet. Zolang geld een rol speelt bij de behandeling van aandoeningen zal men weinig belang hechten aan wat aan de basis van het probleem ligt, namelijk verzuring. Het ontzuren en ontgiften van dieren is helaas op lange termijn ook economisch niet interessant. Over het algemeen wordt het idee van het ontzuren van een paard of hond hevig bestreden en als onzin afgedaan. Dierenartsen en genezers met een open ingesteldheid zien dit echter anders. Zij erkennen de relatie tussen de symptomen en de verzuring van het lichaam en zien het causaal verband met :

• Schade aan pezen, ligamenten, kraakbeen, arthrose en spat
• Reumatische aandoeningen
• Problemen met spijsvertering en darmflora, kolieken, diarree en (voor paarden) waterige uitwerpselen
• Verstoorde werking van de lever en pancreas
• Verstoorde werking van de nieren (voor paarden : myopathie)
• Aandoeningen van de longen en emfyseem (dampigheid)
• Hartaandoeningen en hartfalen
• Maagaandoeningen, maagzweren, maagwand storingen op celniveau (pariëtale cellen)

Er is een verband tussen al deze ziektes en aandoeningen en de zuur-base verhoudingen in het lichaam.

Klaus-Rainer Töllner

Laten we even voorstellen dat we een dialoog zouden kunnen aangaan met de organen die ons lichaam ontgiften (zoals bijvoorbeeld de lever, nieren, darmen en de huid) .
We kunnen ons niet inbeelden waarvan zij ons zouden beschuldigen :

• De lever, als groot chemisch laboratorium, vraagt natuurlijk meer grondstoffen
• De nieren hebben meer mineralen nodig om de zweetproductie te reguleren
• De darmen roepen om suikervrije voeding teneinde een gezond darmflora te behouden
• De longen vragen om meer zuivere lucht, bijvoorbeeld door meer buiten te vertoeven

Wij zouden ons waarschijnlijk ook schamen over wat wij allemaal verwachten van deze organen want ze moeten omgaan met kunstmatige aromas, suiker, bewaarmiddelen en darmbelastende vulstoffen in de voeding, pesticides, herbicides en sporen van hormonen in het drinkwater, ware metalen, bacteriën en een dagdagelijkse verkeerde werkethiek in combinatie met stress, weinig aandacht voor inspanning en ontspanningsmomenten, onjuiste ademhaling, zorgen, angsten en een illusie van een goede omgeving.

Veel van deze aspecten zijn ook van toepassing op onze dieren.

Ons organisme is voortdurend in contact met ons en deelt informatie met ons. Sommige informatie verwelkomen wij : honger, dorst enz...De reactie op andere stimuli is dan weer afgestompt en we negeren vaak belangrijke signalen : vermoeidheid, allergieën, hoge bloeddruk, gewrichts- en andere pijnen. Wie staat erbij stil dat gespannen halsspieren een teken zijn van een nood aan rust, kalmte en aandacht voor het lichaam ?  Deze constant genegeerde boodschappen kunnen een  teken zijn van een mogelijke verzuring. Ten gevolge daarvan worden we overspoeld door een nooit gekend aantal zogenoemde welvaartsaandoeningen.

De oostenrijkse filosoof en theoloog Ivan Illic wees de mensheid reeds in de jaren 80 van de voorgaande eeuw op het feit dat in de geïndustrialiseerde wereld veel meer mensen aan ziektes zoals kanker sterven dan het in de middeleeuwen het geval was aan aandoeningen zoals cholera en pestepidemiën.

Voor vele dieren is de situatie amper beter. Mochten aandoeningen zoals diabetes, overgewicht en gewrichtsproblemen zich in de natuur  zo vaak voordoen als bij onze beschaafde, door ons gevoederde dieren, dan zouden bij veel soorten het voortbestaan in gevaar komen. Een bekende kapitein bij de cavalerie zei ooit : “mocht een van de paarden van onze cavalerie de zwakke gezondheid van onze huidige paarden gehad hebben dan hadden we nooit een veldslag gewonnen.”

De natuurlijke regularisatie van het organisme

Een nieuwe oude weg.

Aan de oorsprong van de meeste levende wezens staat in principe steeds de oercel, een complex systeem uitgerust met de nodige informatie, energiestromen en programmas voor een correcte ontwikkeling van alle organen bij een correcte leefwijze en voeding. Zo dicteert een van deze programmas het aantal celdelingen en daarme ook het leven en dood van desbetreffende cel.

Het aantal celdelingen hangt dan weer af van de stofwisseling van de cellen. Maar wat is stofwisseling exact ? Het voorbeeld van een automotor is gemakkelijk te begrijpen : via de benzinepomp komt de passende brandstof in de tank en in de motor terecht. Daar wordt uit de brandstof energie onttrokken die de motor draaiende houdt waardoor de onderdelen zoals het stuur en wielen operationeel zijn. Wanneer brandstof schaars wordt licht er een lampje op. Mensen en dieren bestaan uit vele biljoenen cellen, allemaal miniatuur motoren. Als brandstof leveren wij hen voeding en water maar, wetend of onwetend, worden soms ook onbruikbare, belastende en giftige stoffen ongefilterd afgeleverd. Op dat moment komen de zogenoemde buffersystemen in werking. Bacteriën worden door de cellen in het bindweefsel onschadelijk gemaakt, toxines worden door nieren, lever en ingewanden deels opnieuw uitgescheiden en de longen dienen onder andere als ‘uitlaat’ om de door de celwerking ontstane kooldioxide uit te ademen.

Lichaamscellen zijn hooggespecialiseerde miniatuur motoren; zij proberen voortdurend om de organen optimaal te laten werken en eventuele celschade te vermijden. De stoffen die hiervoor nodig zijn kan het lichaam deels zelf aanmaken (bij voorbeeld vitamine D3 wanneer de huid wordt blootgesteld aan zonlicht), andere, essentiële en levensbelangrijke stoffen, dienen wij in de voeding te vinden. Het bindweefsel speelt hierin een belangrijke rol. Hier wordt alle informatie (stress, energie, emoties) en alle stoffen (voeding, mineralen, zuurstof) naar de cel gestuurd en vandaar weer afgevoerd. Het natuurlijk evenwicht van alle biologische processen en de aktivering van zelfhelende krachten zijn afhankelijk van de goede gezondheid van het bindweefsel.

Gezondheid is dus geen toeval en ziekte geen noodlot. Immers : het lichaam streeft er voortdurend naar om alle vitale functies in stand te houden en te regulieren. Professor A. Pischinger noemde dit de natuurlijke regularisatie van het organisme. Dit systeem maakt het verschil tussen gezondheid en prestatievermogen of ziekte. Ziektes en ontstekingen zijn dus een poging tot zelfheling van het lichaam bv. om ziekteverwekkende stoffen te verminderen en mogelijkerwijze de stofwisseling van vele cellen te behouden.  

Wat is verzuring ?

Een volledig verzuurd organisme bestaat niet – wel een organisme waarin het evenwicht tussen zuur en base zoek is geraakt. Een correcte verhouding is 20% zuur en 80% base. Indien dit evenwicht wordt verstoord ten nadele van het base aandeel dan spreekt men van een verzuring. Een cel verzuurt waneer ze niet genoeg voedingstoffen ontvangt of wanneer niet genoeg stoffwisselingsresidus kunnen worden afgescheiden. Een voorbeeld hiervan is insulineresistentie. Normaal gezien past het insulinehormoon (de sleutel) in het slot (een gezonde celwand) en de suiker (belangrijk voor de energieproductie) dringt door tot het binnenste van de cel. In een verzuurde cel werkt dit mechanisme niet meer. De cel kan de insuline niet meer als sleutel herkennen en de suiker wordt niet opgenomen. Deze suiker belast dan enkel de ruimte tussen de cellen.

Wetenschappelijke bevindingen

In de Verenigde Staten hebben wetenschappers zich gebogen over de vraag waarom het aangeboren natuurlijk regularisatiesysteem van het organisme met de tijd minder goed werkt. In 2003 ontvingen de wetenschappers Arge en McKinnon de Nobelprijs voor de ontdekking van Aquaporines (microscopische waterkanalen in de celmembranen). Zij stelden vast dat deze waterkannalen alle met waterstof (H+) gebonden ionen in de cel toelaten. Alle waterstofionen verlaten echter de cel niet opnieuw. Dit veroorzaakt een verandering in de celspanning : de gezonde, licht negatief geladen cel (-60Mv) wordt positief (waarden tot 50Mv); De celstofwisseling neemt af want de positief geladen mineralen zoals bijvoorbeeld calcium (Ca+), magnesium (Mg+) en Kalium (Ka+) worden door de evenzeer positieve cel afgestoten. Het resultaat : de miniatuur motor wordt zwakker en zwakker. De gevolgen voor het organisme worden geleidelijk merkbaar : gebrek aan voedingsstoffen in de cellen leidt tot gebrek aan verzorging, orgaanschade en tenslotte ziekte. Zolang het lichaam nog genoeg negatief geladen cellen of helpercellen in het buffersysteem ter beschikking heeft worden positieve mineralen die zijn gestrand in de tussenruimte tussen de cellen geneutraliseerd en verwijderd. Het organisme vertoont op dat moment geen tekenen van ziekte. Een meting van de zuur-base verhouding in het lichaam is mogelijk op basis van bloed, urine, speeksel of het bindweefsel zoals bijvoorbeeld onderzoek naar de bloedbuffercapaciteit, analyse van de leverwaarden, meting van bepaalde hormonen en sporenelementen in het bloed, urinetest volgens Sander enz...Door middel van natuurgeneeskundige methoden zoals bioresonantie en kinesiologische tests kan met de hulp van testsstoffen de verzuring worden onderzocht. Het is echter vaak voldoende om de algemene gezondheidstoestand en bepaalde signalen zelf te beoordelen en indien nodig iets aan te passen of de oorzaken te behandelen.

Hoe wordt verzuring zichtbaar en merkbaar ?

De eerste tekenen van verzuring zijn vermoeidheid, weerkerende infecties, koude benen, acute arthritis, hoofdpijn en gewrichtspijnen, verkrampte spieren, cellulitis, gebrekkige lymfedrainage, ontstekingen, verminderde prestaties enz..Indien aan deze eerste tekenen geen gevolg wordt gegeven dan komen er nieuwe aandoeningen bij : allergieën, storingen van het immuniteitssysteem, cardiovasculaire problemen, deformatie van gewrichten ten gevolge van arthrose, stofwisselingsstoornissen (diabetes, cushing syndroom bij paarden, overgewicht), aandoeningen van het ademhalingssysteem enz...Ten laatste kan tengevolge van een langdurende verzuring ernstige schade aan diverse organen (hart, nieren, longen...) optreden en verzweringen en tumoren krijgen een kans om te groeien.

Een toenemend aantal verzuurde cellen kan verklaren waarom dieren verhongeren terwijl ze volle eetbakken voor zich hebben of waarom ze steeds zieker worden ondanks vermeende goede zorgen en aangepast eten.  Een gebrek aan vitaminen en sporenelementen is in de bloedspiegel meetbaar. Het organisme probeert reeds het gebrek te compenseren op een andere manier, met bijvoorbeeld selenium. Men bemerkt enkele kleine ontstekingen die, indien niet verzorgd, tot verdere aandoeningen leiden.

Verzuring kan ook een reden zijn waarom een bepaalde therapie niet aanslaat : door een teveel aan positief geladen cellen worden niet genoeg werkende stoffen opgenomen waardoor het therapeutisch effect zwak of onbestaande is. Ook kan het bindweefsel (transitzone voor alle stoffen) “verstopt” zijn. Afvalproducten (stoffen die of geen toegang hebben tot de cel of uit gebrek aan basische waarden niet worden voorbereid om te worden uitgescheiden) verhinderen het doordringen van werkzame stoffen tot het doelorgaan. Verzuring is ook merkbaar op niveau van de zenuwuiteinden. Zenuwen reageren enkel op hogere positieve celspanningen. Hierdoor ontstaat een pijngevoel. Verlammingen zonder een aanwijsbare oorzaak kunnen hiervan het gevolg zijn.

De weg uit de verzuring

Een ommekeer in de manier waarop wij onze dieren verzorgen en voederen is noodzakelijk :

• Is het humaan onze paarden in kooien te houden ?
• Waarom wordt meer belang gehecht aan aanvullende voeding dan aan goed,schimmelvrij hooi ?
• Is het aangekochte hondeneten volwaardiger dan een portie van ons eigen eten ?
• Leidt het behandelen van de symptomen tot een blijvende gezondheid ?
• Waarom moet mijn dier eerst ziek worden alvorens ik alternatieven opzoek ?

Niet enkel door kritische publicaties wordt een verandering in mentaliteit geprikkeld. De wil om te veranderen komt steeds duidelijker tot uiting. In het zoekproces naar de juiste handelswijze wordt de juistheid van de ierse wijsheid ervaren : soms moet men een ander pad inslaan om niet met de pakken te blijven zitten. Zoals Albert Einstein reeds zei : “een probleem kan niet worden opgelost met de denkwijze waardoor het is ontstaan.”

Hydroxypathie – de regularisatie van de celspanning

De erkenning van de Hydroxypathie (= ziekmakende verstoring van de balans tussen waterstof en zuurstof in de celstofwisseling) is een mijlsteen in de erkenning van oorzaken en in de  ondersteuning van een therapie die leidt naar ware gezondheid voor mens en dier. De eerste stap is door middel van de inname van “geioniseerd water” de celspanning terug te brengen tot een licht negatieve waarde. Posologie en duur van de behandeling zullen afhangen van de regulariserende kracht en de ziektefase van het dier. Het resultaat is verschuiving van de Ph waarde binnen de cel en een ommekeer van de lading. Dit wordt teweeg gebracht door de verzorging van de cellen met negatieve geladen ionen (OH-) die zich in de cel met de overtollige (H+) ionen tot neutraal water verbinden. Het gevolg is een vermindering van positief geladen waterstofdeeltjes in de cel, de cellading keert terug naar haar gezonde, negatieve spanning. De positief geladen mineralen die aanwezig zijn in de voeding vinden nu weer ongehinderd hun weg naar de cellen. De stoffen die ondertussen in het bindweefsel werden opgeslagen kunnen weer door de stofwisseling in de cellen worden verwerkt, afvalstoffen in het bindweefsel worden door de toegevoegde basische lading geneutraliseerd en afgescheiden. Door de verlichting van het bindweefsel komt het ook tot een vermindering van stress voor het immunitair systeem. Het pijngevoel en de ontstekingen verminderen. Natuurheelkundige of allopatische middelen en base poeder kunnen of hebben weer de gewenste uitwerking. De energiestroom komt weer op gang en energetische en manuele behandelingen hebben meer resultaat.

Het “geioniseerde water” kan ten allertijde (ook tijdens de dracht) ter ondersteuning van bestaande therapieën en ter verbetering van de doorbloeding van de spieren en de beweging worden ingezet. Indien uw dier fit, werkwillig en tevreden is en levensvreugde uitstraalt dan kan het “geioniseerde water” een eventuele verzuring voorkomen. Het geioniseerde water vervangt echter nooit een uitgebalanceerde en aangepaste voeding.

Een beter milieu en leefwijze

Hierbij enkele tips om veelvuldige oorzaken van verzuring te minimaliseren :

• Basisvoeding voor alle paarden : voldoende vezels en goed hooi. Aanvullende voeding moet op de noden van het paard worden afgestemd en men dient hoogwaardig eiwit te voederen, iets waavoor men vaak bang is. Vele zuren zijn voornamelijk gevormd uit koolhydraten en suikers.
• Paarden zijn langdurige eters en zijn niet gediend met een paar maaltijden per dag. Zij hebben voortdurend nood om iets te kauwen. Indien een paard meer dan 4 uur niks kan eten dan geeft dit stress op niveau van de darmen, het welzijn en nog veel meer. Hier kan een hooinet bijvoorbeeld nuttig zijn.
• Granen vers geplet of gebroken aanbieden want de vrijgemaakte vetzuren worden binnen enkele dagen ranzig (aanmaak toxines).
• Basiseten voor honden : honden zijn alleseters met een hoog aandeel vlees, vers of gekookt. Ze lusten zelf bereid voer veel beter dan een industrieël product.

Voor alle dieren geldt :

• Vermijdt alle verzurende additieven zoals suiker en melasse, te veel granen en kunstmatige aromas.
• Zorg ervoor dat proper water steeds tot beschikking wordt gesteld, ter ondersteuning van vele organen, het bindweefsel en de hersenen.
• Vermijdt het dier te houden in een stressvolle omgeving (een van de eerste oorzaken van verzuring), zorg voor een goed sociaal contact (en niet enkel door de tralies van een kooi).
• Biedt langdurige mogelijkheid om te bewegen en buiten te zijn (licht en zuurstof bevorderen de afbouw van zuren)
• Verminder elektrosmog en medicatie want beide zijn belastend voor het endocriene systeem en voor de organen die instaan voor de ontgifting.

Het is in de meeste gevallen mogelijk het organisme te begeleiden en weer tot een toestand van regeneratie en gezondheid te komen. Het is niet normaal dat een oud dier zwaar ziek is. In dit opzicht is het niet enkel beter voor het dier en voor de financiele toestand van de eigenaar, het is ook de meest natuurlijke manier van genezen : het versterken van de gezondheid in plaats van het genezen van de aandoeningen.

Auteur : Susan Bär, Tierheilpraktikerin, Bayreuth